31 sierpnia 2012 r – wydawało by się zwyczajny, jeden z wielu letnich dni. Koniec wakacji i posiedzenie Rady Pedagogicznej – czyli wszystko jak zwykle; wszystko zgodnie z planem… a jednak nie! Powakacyjne spotkanie pracowników ZSZ nr 2 miało szczególny  i wyjątkowy charakter i wyjątkową atmosferę.

Otóż na posiedzenie Rady Pedagogicznej przybył Starosta Miński Antoni Jan Tarczyński, by oficjalnie poinformować, iż w drodze konkursu, pan Tomasz Płochocki został Dyrektorem Zespołu Szkół Zawodowych na kolejną kadencje i przez najbliższych pięć lat będzie kierował tą placówką. Były gratulacje, życzenia, kwiaty, padło wiele, wiele ciepłych słów płynących z ust Starosty i pracowników szkoły. Kolejnym źródłem wzruszeń było pożegnanie długoletnich pracowników Zespołu, którzy szkole poświęcili swoje serce, trud i zaangażowanie i którzy przyczynili się do rozwoju naszej placówki, nadali jej niepowtarzalny charakter. Na emeryturę zdecydowały się odejść:                                                                                                                                                              

Pani Maria Walasik, która przez ponad 20 lat  pracował na stanowisku głównej księgowej i rozumie gospodarowała finansami szkoły.

Pani Alina Łodyga – nauczycielka matematyki, która wielu pokoleniom wpoiła miłość do „królowej nauk” i otworzyła przed uczniami drzwi do tajemniczego świata liczb.

Pani Alicja Adamiec – rusycystka, dzięki której setki uczniów poznało tajniki języka, poznało historię i kulturę naszych wschodnich sąsiadów. Pani Ala uczyła swoich wychowanko mądrego, godnego życia i szacunku dla ludzi.

Pani Grażyna Mościpan – nauczyciel geografii, nauczyciel – bibliotekarz, długoletni przewodniczący ZNP. Pani Grażyna utrwaliła się w pamięci jako osoba niezwykle życzliwa, wrażliwa na krzywdę innych, zaangażowana w życie szkoły. Wszystkie panie przez lata pracy kształtowały charaktery swoich wychowanków, czasem prostowały kręte ścieżki ich życia, uczyły odróżniać dobro od zła. Pożegnaniu wspaniałych koleżanek towarzyszyły nie tylko ciepłe słowa i łzy wzruszenia, ale także nadzieja, że Panie nadal będą aktywnie uczestniczyć w życiu szkoły i wspólnie z gronem będą przeżywać wszystkie radosne chwile i wspierać w nieco trudniejszych momentach. I przez chwilę przerwy było słodko, w powietrzu unosił się zapach kawy i kwiatów…A potem… a potem rozpoczął się czas wytężonej pracy.